Translation comic: Get lost thundercloud!

– tally angels in de sky: are happy, free and relaxed
– tally 1 (left): “I will do something later on, for now just relax…”
– tally 2: “Soon I’m going to finish my chores…”
– tally 3: “Tomorrow I’m going on a diet…”
– earthworm: swallows – because…
– shorty angel with black wings says “yummy!”
– tally on the ground: “Now is pretty disappointing!”
– shorty on the ground: “Go away with that frustrating cloud!”

While writing my book, I discovered that my procrastination is not caused by one factor, but is a combination of several factors together. Perfectionism and holding onto dreams that never come true (pink clouds) are both perfect ingredients for procrastination.

I have the best plans, schedules and ideas lined up for tomorrow, but know in advance that I will miss the boat. Tomorrow is safe, tomorrow is later, tomorrow is not now. Tomorrow can’t hurt. Tomorrow I have no influence on, tomorrow is tomorrow and then we’ll see…. My tomorrow is a fairy tale, a mirage. A mirage full of pink clouds. The castle in the air of madam Inner Critic, far beyond the reach of reality. Cut off from the route to success and the route of persistence. My tomorrow is an empty promise disguised in a delicious, fattening, pink, sweet, sticky cotton candy.

“My tomorrow is an empty promise disguised in a delicious, fattening, pink, sweet, sticky cotton candy. “

Okay, in the lyrical essay of the previous paragraph, it is mostly the plans and intentions that stick to the cotton candy. I wrote about this issue more extensively in my previous blogpost. But what about the ordinary daily tasks that get procrastinated? In fact, these are all small things where the future is not really at stake. Hassle is the key word here! I find that when I do something that takes no effort on my part, I do it without thinking. If something costs me energy because it involves hassle, my brain is on the run. For example, when doing administrative work, I am invariably on the Internet and keep postponing things I need to figure out. That is why I am super proud of myself when I finish my weekly list of annoying things. It just never ends, because unpleasant things are also part of life.

Tijdens het schrijven van mijn boek kwam ik erachter dat mijn uitstelgedrag niet ontstaat door één factor, maar een combinatie is van verschillende factoren samen. Perfectionisme en het hardnekkig vasthouden aan dromen die nooit uitkomen (roze wolken) zijn beide perfecte ingrediënten voor uitstelgedrag.

Ik heb voor morgen de beste plannen, schema’s en ideeën op de plank liggen, maar weet voorbaat al dat ik die plank mis ga slaan. Morgen is veilig, morgen is later, morgen is niet nu. Morgen kan geen kwaad. Morgen heb ik geen invloed op, morgen is morgen en dan zien we wel weer… Mijn morgen is een sprookje, een fata morgana. Een luchtspiegeling vol roze wolken. Het luchtkasteel van madam Inner Criticus, ver buiten het bereik van de realiteit. Afgebakend van de route naar succes en de route van doorzetten. Mijn morgen is een loze belofte vermomd in een heerlijke, dikmakende, roze, zoete, kleffe suikerspin.

“Mijn morgen is een loze belofte vermomd in een heerlijke, dikmakende, roze, zoete, kleffe suikerspin.”

Okay, in het lyrisch essay van de vorige paragraaf zijn het voornamelijk de plannen en voornemens die blijven kleven aan de suikerspin. In m’n vorige blogpost heb ik hier al uitgebreid over geschreven. Maar hoe zit het nu met de gewone dagelijkse taken die worden uitgesteld? In feite zijn het allemaal kleine dingen waarbij nou niet echt het toekomstbeeld op het spel staat. Gedoe is hier het sleutelwoord! Ik merk dat als ik iets uitvoer dat me geen moeite kost, ik het zonder nadenken doe. Kost iets me energie, omdat er gedoe bij komt kijken, dan slaan mijn hersenen geheid op de vlucht. Zo zit ik bij administratief werk steevast op het internet en stel ik zaken die ik moet uitzoeken almaar uit. Ik ben daarom ook supertrots op mezelf als ik mijn wekelijkse lijstje met lastige dingen heb afgerond. Er komt alleen nooit een einde aan, want lastige dingen horen nou eenmaal ook bij het leven.

Translation comic: Pink cloud thunderstorm

– tally angels in de sky: are happy, free and relaxed
– shorty on the ground: hates the thunderstorm

Welcome to the Land-of-Someday,
where nothing ever changes, ever!
The land where nothing is finished in any way,
welcome to the land of never!

(Behind every pink cloud lurks a thunderstorm…)

In my previous blog post WELL HAVE I EVER! talked about my inner critic and said I wouldn’t be surprised if she sits on the throne of the Land-of-Someday.

You may now be wondering what the Land-of-Someday actually is. At the start of last year, I wrote a book about various challenges I face on a regular basis. And one of my many challenges has to do with the Land-of-One . Let me quote myself for a moment: “…if someday becomes now and now disappoints…” then – in addition to my efforts made – there is quite a lot to lose. The Land-of-Someday represents my (almost) unattainable dreams that I pursue. My tactic? Procrastination! Always works! The result? mountains of dreams and buckets of frustration! To be honest, it’s pretty exhausting….

To illustrate my experience with this, I picked the comic below from my book. The pink clouds represent my dreams. You may think of them as a pink, soothing, heavenly bliss with which I massage, calm and regulate my brain. Every day I allow myself to keep dreaming just a little longer. Every empty, uncomfortable space I stuff with pink clouds. It is like walking into a dungeon with virtual reality glasses on. The scenery is beautiful, but something is gnawing at my toes here and there…. Speaking of rats, it’s a rat race! A snake of pointless thoughts that lead me into the temptation of… zero result. Pink clouds mask my fear of failure and sabotage any progress.

“It is like walking into a dungeon with virtual reality glasses on. The scenery is beautiful, but something is gnawing at my toes here and there…”

Someday is nothing, someday is empty, someday is a rat race, someday is never. Someday is a nasty habit, an addiction, a tumor that starts small but eventually grows into something stronger and bigger than what I can handle. It robs energy. Ever is a castle in the air in the Land of Ever. And now you tell me who you think is in that castle on the throne of the Land-of-One….

Be careful! Because behind every pink cloud lurks a thunderstorm. When you clean up, you also encounter mess, and cleaning up messes can be a tough job. Dreams that are unattainable may fall apart. Fortunately, thunderstorms are usually intense, but short-lived. Admitting that not everything can or cannot be done may bring tears. But in the end, it always relieves.

In mijn voorgaande blogpost WEL HEB IK OOIT! vertelde ik over m’n inner criticus en zei ik dat het me niet zou verbazen als ze op de troon van het Land-van-Ooit zit.

Misschien vraag je je nu wel af wat het Land-van-Ooit eigenlijk is. Begin vorig jaar heb ik een boek geschreven over verschillende uitdagingen die ik regelmatig tegenkom. En één van mijn vele uitdagingen heeft te maken met het Land-van-Ooit . Ik quote mezelf even: “…als ooit nu wordt en nu valt tegen…” dan valt er – naast mijn geleverde inspanning – nogal wat te verliezen. Het land van ooit vertegenwoordigt mijn (bijna) onbereikbare dromen die ik najaag. Mijn tactiek? Uitstelgedrag! Werkt altijd! Het resultaat? bergen dromen en bakken frustratie! Echt, om moe van te worden…

Om mijn ervaring hiermee te illustreren heb de onderstaande strip uit mijn boek gepakt. De roze wolken vertegenwoordigen m’n dromen. Je mag ze zien als een roze, rustgevende, hemelse roes waarmee ik m’n brein masseer, kalmeer en reguleer. Iedere dag geef ik mezelf weer oogluikend toestemming om nog heel even te blijven dromen. Elke lege, onbehagelijke ruimte prop ik vol met roze wolken. Het is alsof ik met een virtual reality bril op in een kerker loop. De omgeving zit er prachtig uit, maar er knaagt hier en daar wel wat aan m’n tenen… Over ratten gesproken, het is een rat race! Een slang van zinloze gedachten die (ver)leidt tot… nul resultaat. Roze wolken maskeren m’n angst voor mislukking en saboteren vooruitgang.

“Het is alsof ik met een virtual reality bril op in een kerker loop. De omgeving ziet er prachtig uit, maar er knaagt hier en daar wel wat aan m’n tenen…”

Ooit is niets, ooit is leeg, ooit is een rat race, ooit is nooit. Ooit is een nare gewoonte, een verslaving, een gezwel dat klein begint maar uiteindelijk groeit tot iets dat sterker en groter is dan wat ik aankan. Het rooft energie. Ooit is een luchtkasteel in het Land-van-Ooit. En nu mag jij me vertellen wie er volgens jou in dat luchtkasteel op de troon van het Land-van-Ooit zit…

Pas op! Want achter elke roze wolk schuilt een donderbui. Als je opruimt kom je ook puin tegen en puin ruimen kan een pittige klus zijn. Dromen die niet haalbaar zijn kunnen in duigen vallen. Gelukkig zijn donderbuien meestal heftig, maar wel van korte duur. Toegeven dat niet alles lukt of kan, kan een traantje geven. Maar lucht uiteindelijk altijd op.