Writing and design are my two greatest passions in the field of expression. I enjoy organizing findings,struggles and creative thoughts on paper in order to find the right words for them. Even though I write about myself, I don’t write this just for myself. I enjoy sharing my experiences in an honest and pure way, even if they are not successful.
Schrijven en vormgeven zijn mijn twee grootste passies op het gebied van expressie. Ik vind het fijn om bevindingen, struggles en creatieve gedachten op papier te ordenen en daarvoor de juiste woorden te vinden. Al schrijf ik over mezelf, ik schrijf dit niet alleen voor mezelf. Ik vind het leuk om m’n ervaringen te delen op een eerlijke en pure manier, dus ook als ze niet succesvol zijn.
In February, in response to my Procrastination collection, I gave my newsletter readers a free dose of Willpower in the form of a printable matchbox. This idea had been in my head for months. I wanted to work it out, but it just didn’t come together. There wasn’t enough willingness in me to spontaneously create a willpower matchbox. By making it a promise to my newsletter readers, I finally did have the motivation to do it.
This kind of pressure can be useful in certain situations. But there are also many situations where the motivating power of Will fails. For example, I have been trying to reach my ideal weight for 15 years now with unfortunately the opposite result. The moment the pressure is gone or no longer works, Will Power turns out to be an unreliable source.
I always picture willpower as a kind of superhero who comes to your rescue the moment you need it. The fun thing about the word willpower is that it lends itself perfectly to being turned into the superhero name: Will Power.
Unfortunately, the Will I know is more like a jack-in-the-box than a hero, he doesn’t do anything or he drives you to the edge. Remember one thing very well when it comes to this anti-hero: You are not weak, Will is actually just a jerk! You don’t need Will’s magic power at all. Look at it from a different angle. Make small, low-key steps every day – faithfully – and above all, be gentle with yourself. That will get you a lot further than mister Will Power!
“Remember one thing very well when it comes to this anti-hero: You are not weak, Will is actually just a jerk!”
If you want the English version of this printable Will Power box subscribe to theSPPP PU newsletter and get unlimited access to all newsletter freebies.
In februari heb ik naar aanleiding van mijn Procrastination collectie m’n nieuwsbrief lezers een gratis dosis Willpower gegeven in de vorm van een printbaar lucifersdoosje. Het idee zat al maanden in mijn hoofd. Ik wilde het wel uitwerken, maar het kwam er gewoon niet van. Er was niet voldoende wilskracht in mij aanwezig om spontaan een wilskracht doosje te maken. Door er een belofte van te maken aan m’n nieuwsbrief lezers, had ik uiteindelijk wel de motivatie om het te doen.
Een stok achter de deur kan dus in bepaalde situaties helpen. Maar er zijn ook heel wat situaties te noemen waarin de motiverende kracht van Wil het laat afweten. Zo probeer ik al 15 jaar op deze kracht mijn ideale gewicht te bereiken met helaas het tegenovergestelde resultaat. Op het moment dat de stok achter de deur verdwenen is of niet meer werkt, blijkt wilskracht een onbetrouwbare bron te zijn.
Ik stel me bij wilskracht altijd een soort superheld bij voor, die je te hulp schiet op het moment dat hem nodig hebt. Het leuke aan het woord wilskracht is, dat het zich uitstekend leent om te veranderen in de superheldenterm: Wils kracht ofwel de kracht van Wil.
Helaas is de Wil die ik ken meer een duveltje uit een doosje dan een held, hij doet niets of je drijft je tot het uiterste. Onthoud één ding heel goed als het om deze anti-held gaat: Jij bent niet zwak, Wil is gewoon een rotzak! Je hebt Wils magische kracht helemaal niet nodig. Bekijk het vanuit een ander perspectief. Maak elke dag – trouw – kleine, laagdrempelige stapjes en wees vooral mild voor jezelf. Daar kom je een stuk verder mee dan met Wils kracht!
“Onthoud één ding heel goed als het om deze anti-held gaat: Jij bent niet zwak, Wil is gewoon een rotzak!”
WIl je de Engelse versie van dit printbare “duveltje uit een lucifersdoosje” hebben, abonneer je dan op de SPPP PU nieuwsbrief en krijg onbeperkt toegang tot alle nieuwsbrief freebies.
While writing my book, I discovered that my procrastination is not caused by one factor, but is a combination of several factors together. Perfectionism and holding onto dreams that never come true (pink clouds) are both perfect ingredients for procrastination.
I have the best plans, schedules and ideas lined up for tomorrow, but know in advance that I will miss the boat. Tomorrow is safe, tomorrow is later, tomorrow is not now. Tomorrow can’t hurt. Tomorrow I have no influence on, tomorrow is tomorrow and then we’ll see…. My tomorrow is a fairy tale, a mirage. A mirage full of pink clouds. The castle in the air of madam Inner Critic, far beyond the reach of reality. Cut off from the route to success and the route of persistence. My tomorrow is an empty promise disguised in a delicious, fattening, pink, sweet, sticky cotton candy.
“My tomorrow is an empty promise disguised in a delicious, fattening, pink, sweet, sticky cotton candy. “
Okay, in the lyrical essay of the previous paragraph, it is mostly the plans and intentions that stick to the cotton candy. I wrote about this issue more extensively in my previousblogpost. But what about the ordinary daily tasks that get procrastinated? In fact, these are all small things where the future is not really at stake. Hassle is the key word here! I find that when I do something that takes no effort on my part, I do it without thinking. If something costs me energy because it involves hassle, my brain is on the run. For example, when doing administrative work, I am invariably on the Internet and keep postponing things I need to figure out. That is why I am super proud of myself when I finish my weekly list of annoying things. It just never ends, because unpleasant things are also part of life.
Translation comic: Get lost thundercloud!
– tally angels in de sky: are happy, free and relaxed – tally 1 (left): “I will do something later on, for now just relax…” – tally 2: “Soon I’m going to finish my chores…” – tally 3: “Tomorrow I’m going on a diet…” – earthworm: swallows – because… – shorty angel with black wings says “yummy!” – tally on the ground: “Now is pretty disappointing!” – shorty on the ground: “Go away with that frustrating cloud!”
Tijdens het schrijven van mijn boek kwam ik erachter dat mijn uitstelgedrag niet ontstaat door één factor, maar een combinatie is van verschillende factoren samen. Perfectionisme en het hardnekkig vasthouden aan dromen die nooit uitkomen (roze wolken) zijn beide perfecte ingrediënten voor uitstelgedrag.
Ik heb voor morgen de beste plannen, schema’s en ideeën op de plank liggen, maar weet voorbaat al dat ik die plank mis ga slaan. Morgen is veilig, morgen is later, morgen is niet nu. Morgen kan geen kwaad. Morgen heb ik geen invloed op, morgen is morgen en dan zien we wel weer… Mijn morgen is een sprookje, een fata morgana. Een luchtspiegeling vol roze wolken. Het luchtkasteel van madam Inner Criticus, ver buiten het bereik van de realiteit. Afgebakend van de route naar succes en de route van doorzetten. Mijn morgen is een loze belofte vermomd in een heerlijke, dikmakende, roze, zoete, kleffe suikerspin.
“Mijn morgen is een loze belofte vermomd in een heerlijke, dikmakende, roze, zoete, kleffe suikerspin.”
Okay, in het lyrisch essay van de vorige paragraaf zijn het voornamelijk de plannen en voornemens die blijven kleven aan de suikerspin. In m’n vorige blogpost heb ik hier al uitgebreid over geschreven. Maar hoe zit het nu met de gewone dagelijkse taken die worden uitgesteld? In feite zijn het allemaal kleine dingen waarbij nou niet echt het toekomstbeeld op het spel staat. Gedoe is hier het sleutelwoord! Ik merk dat als ik iets uitvoer dat me geen moeite kost, ik het zonder nadenken doe. Kost iets me energie, omdat er gedoe bij komt kijken, dan slaan mijn hersenen geheid op de vlucht. Zo zit ik bij administratief werk steevast op het internet en stel ik zaken die ik moet uitzoeken almaar uit. Ik ben daarom ook supertrots op mezelf als ik mijn wekelijkse lijstje met lastige dingen heb afgerond. Er komt alleen nooit een einde aan, want lastige dingen horen nou eenmaal ook bij het leven.
In mijn voorgaande blogpost WEL HEB IK OOIT! vertelde ik over m’n inner criticus en zei ik dat het me niet zou verbazen als ze op de troon van het Land-van-Ooit zit.
Misschien vraag je je nu wel af wat het Land-van-Ooit eigenlijk is. Begin vorig jaar heb ik een boek geschreven over verschillende uitdagingen die ik regelmatig tegenkom. En één van mijn vele uitdagingen heeft te maken met het Land-van-Ooit . Ik quote mezelf even: “…als ooit nu wordt en nu valt tegen…” dan valt er – naast mijn geleverde inspanning – nogal wat te verliezen. Het land van ooit vertegenwoordigt mijn (bijna) onbereikbare dromen die ik najaag. Mijn tactiek? Uitstelgedrag! Werkt altijd! Het resultaat? bergen dromen en bakken frustratie! Echt, om moe van te worden…
Om mijn ervaring hiermee te illustreren heb de onderstaande strip uit mijn boek gepakt. De roze wolken vertegenwoordigen m’n dromen. Je mag ze zien als een roze, rustgevende, hemelse roes waarmee ik m’n brein masseer, kalmeer en reguleer. Iedere dag geef ik mezelf weer oogluikend toestemming om nog heel even te blijven dromen. Elke lege, onbehagelijke ruimte prop ik vol met roze wolken. Het is alsof ik met een virtual reality bril op in een kerker loop. De omgeving zit er prachtig uit, maar er knaagt hier en daar wel wat aan m’n tenen… Over ratten gesproken, het is een rat race! Een slang van zinloze gedachten die (ver)leidt tot… nul resultaat. Roze wolken maskeren m’n angst voor mislukking en saboteren vooruitgang.
“Het is alsof ik met een virtual reality bril op in een kerker loop. De omgeving ziet er prachtig uit, maar er knaagt hier en daar wel wat aan m’n tenen…”
Ooit is niets, ooit is leeg, ooit is een rat race, ooit is nooit. Ooit is een nare gewoonte, een verslaving,een gezwel dat klein begint maar uiteindelijk groeit tot iets dat sterker en groter is dan wat ik aankan. Het rooft energie. Ooit is een luchtkasteel in het Land-van-Ooit. En nu mag jij me vertellen wie er volgens jou in dat luchtkasteel op de troon van het Land-van-Ooit zit…
Pas op! Want achter elke roze wolk schuilt een donderbui. Als je opruimt kom je ook puin tegen en puin ruimen kan een pittige klus zijn. Dromen die niet haalbaar zijn kunnen in duigen vallen. Gelukkig zijn donderbuien meestal heftig, maar wel van korte duur. Toegeven dat niet alles lukt of kan, kan een traantje geven. Maar lucht uiteindelijk altijd op.
In my previous blog post WELL HAVE I EVER! talked about my inner critic and said I wouldn’t be surprised if she sits on the throne of the Land-of-Someday.
You may now be wondering what the Land-of-Someday actually is. At the start of last year, I wrote a book about various challenges I face on a regular basis. And one of my many challenges has to do with the Land-of-One . Let me quote myself for a moment: “…if someday becomes now and now disappoints…” then – in addition to my efforts made – there is quite a lot to lose. The Land-of-Someday represents my (almost) unattainable dreams that I pursue. My tactic? Procrastination! Always works! The result? mountains of dreams and buckets of frustration! To be honest, it’s pretty exhausting….
To illustrate my experience with this, I picked the comic below from my book. The pink clouds represent my dreams. You may think of them as a pink, soothing, heavenly bliss with which I massage, calm and regulate my brain. Every day I allow myself to keep dreaming just a little longer. Every empty, uncomfortable space I stuff with pink clouds. It is like walking into a dungeon with virtual reality glasses on. The scenery is beautiful, but something is gnawing at my toes here and there…. Speaking of rats, it’s a rat race! A snake of pointless thoughts that lead me into the temptation of… zero result. Pink clouds mask my fear of failure and sabotage any progress.
“It is like walking into a dungeon with virtual reality glasses on. The scenery is beautiful, but something is gnawing at my toes here and there…”
Someday is nothing, someday is empty, someday is a rat race, someday is never. Someday is a nasty habit, an addiction,a tumor that starts small but eventually grows into something stronger and bigger than what I can handle. It robs energy. Ever is a castle in the air in the Land of Ever. And now you tell me who you think is in that castle on the throne of the Land-of-One….
Be careful! Because behind every pink cloud lurks a thunderstorm. When you clean up, you also encounter mess, and cleaning up messes can be a tough job. Dreams that are unattainable may fall apart. Fortunately, thunderstorms are usually intense, but short-lived. Admitting that not everything can or cannot be done may bring tears. But in the end, it always relieves.
Translation comic: Pink cloud thunderstorm
– tally angels in de sky: are happy, free and relaxed – shorty on the ground:hates the thunderstorm
Welcome to the Land-of-Someday, where nothing ever changes, ever! The land where nothing is finished in any way, welcome to the land of never!
De woordspeling in de titel bevat precies de twee woorden die m’n ontwikkeling op kunstschildersgebied weergeven. Lafaard en koeien kunst. Ik roep al jaren dat ik niet echt uit de verf kom. Nee, ik ben zeker geen held als het op schilderen aankomt. Klassieke schilder- en tekenlessen houd ik meestal maar kort vol, omdat ik bang ben om te falen. Enkele jaren geleden was mijn faalangst nog veel erger, het verlamde me zelfs. Ik maakte bijna niets uit angst het te verpesten. Uiteindelijk heeft mijn conclusie – dat ik meer te verliezen heb als ik niets doe – me over de streep getrokken om te gaan beginnen met een art journal. Daarin ontdekte ik wat ik leuk vond om te doen. Door de kleine successen in mijn art journal kreeg ik meer vertrouwen in het proces. Ik zeg bewust proces in plaats van eindresultaat…
“Uiteindelijk heeft mijn conclusie – dat ik veel meer te verliezen heb als ik niets doe – me over de streep getrokken om te gaan beginnen met een art journal.“
Door elke keer weer opnieuw het proces in te gaan en daar bewust mee bezig te zijn, groeide mijn zelfvertrouwen en durfde ik het aan om de stap te nemen naar groter abstract werk. Uiteindelijk heb ik me zelfs aangemeld voor een jaarcursus op de kunstacademie waar ik – om toegelaten te worden – mijn werk moest laten zien. Nu, anderhalf jaar later, maak ik een nieuwe stap (erbij). Ik waag me opnieuw aan figuratief schilderwerk maar dit keer schilder ik herten en koeien in mijn eigen stijl en geheel angstvrij!
The wordplay in the title contains exactly the two words that represent my evolution in art painting. Coward and cow-art. For years I’ve been saying I’m stuck in paint. No, I am definitely not a hero when it comes to painting. Classic painting and drawing classes usually only last a short time for me because I am afraid of failure. Several years ago my fear of failure was much worse, it even paralyzed me. I hardly made anything because of fear of ruining it. Finally, my conclusion – that I have more to lose if I do nothing – convinced me to start an art journal. In it, I discovered the things I liked to do. The small successes in my art journal gave me more confidence in the process. I deliberately say process rather than end result….
“Finally, my conclusion – that I have more to lose if I do nothing – convinced me to start an art journal.“
By going through the process again and again and being conscious about it, my self-confidence grew and I dared to take the step to larger abstract work. Eventually I even signed up for a year course at the art academy where – to be admitted – I had to show my work. Now, a year and a half later, I am taking a new step (in addition). I am again dabbling in figurative painting but this time I am painting deer and cows in my own style and completely fear-free!
Ik ben nog steeds groot fan van abstract schilderen, gewoon omdat het kan en omdat het ontzettend lekker is om te doen. Verstand op nul, zicht op oneindig en gaan. Op de kunstacademie worden we regelmatig uitgedaagd om uit onze comfortzone te komen. En soms is dat helemaal niet zo een verkeerd idee. Nooit geweten dat een koe schilderen ook fijn kan zijn.
I am still a fan of abstract painting, simply because it is so much fun to do. At the art academy we are regularly challenged to step out of our comfort zone. And sometimes that is not such a bad idea at all. Never knew that painting a cow can also be quite enjoyable.
Voor het gemak personifieer ik de innerlijke criticus in een vrouwelijke vorm. De innerlijke criticus wie kent haar niet? Berucht en gevreesd met name onder creatieve lieden. Helaas ken ik haar maar al te goed en geeft ze mij aandacht in overvloed. In mijn leven heeft deze madame het iets te veel en te vaak voor het zeggen. Ze vertelt me vooral wat ik niet moet doen, wijst me steevast op alles watfout gaat of fout kan gaan en corrigeert me de hele dag door. Daarnaast trekt ze alles wat ik aan het doen ben in twijfel en probeert me met rede ervan af te halen. volgens haar moet ik maar gewoon blijven wie ik ben. Grote plannen worden op voorhand ontmanteld en weggezet als onzin of te veel gedoe. Fatsoen heeft ze niet, ze kakelt bij alles wat ik doe er lustig op los. Als ik iets gemaakt heb waar ik trots op ben, wordt het binnen no time door haar gedegradeerd van “wauw” naar “au”. De ene keer kan ik er beter mee omgaan dan de andere keer. Vooral als ik niet lekker in mijn vel zit. Dan is het geen zaak meer van vallen en opstaan, maar van falen en afgaan. Iedere keer als ik m’n hoofd boven het verrekte maaiveld uitsteek, waarschuwt ze me voor gevaar en komt vervolgens met tig rampscenario’s aanzetten, uitgewerkt tot in het kleinste detail. Werkt haar strategie niet, dan stuurt ze tientallen beren op de weg en monteert ze overal haken en ogen aan. De perfecte zoethouders voor een piekeraar als ik! Haar missie is geslaagd als ze me van alle kanten heeft weten te ontmoedigen. Om de ontmoediging te beklinken haalt ze haar clichés van “eeuwige tweede” en “gewoon een middenmoter” uit het stof en poetst ze gretig op om ze vervolgens als glimmende trofeeën op een prominente plek in mijn bewustzijn te zetten als schitterend bewijs van mijn onvermogen. Wie zit er nou op mijn spullen, mijn werk of ideeën te wachten? Ze is echt heel goed in wat ze doet en waarschijnlijk nog veel perfectionistischer dan ik ben. Het zou me niet verbazen als zij op de troon van het Land-van-Ooit zit.
For convenience, I personify the inner critic in a female form. The inner critic who does not know her? Notorious and feared especially among creative people. Unfortunately, I know her all too well and she gives me attention in abundance. In my life, this madame is in charge a little too much and too often. She mostly tells me what not to do, consistently points out everything that goes wrong or can go wrong, and corrects me throughout the day. In addition, she questions everything I am doing and tries to talk me out of it with reason. according to her, I should just stay who I am. Big plans getting dismantled in advance and put away as nonsense or too much hassle. She has no decency, she babbles on and on about everything I do. If I have made something I am proud of, she downgrades it from “wow” to “ouch” in no time. Sometimes I can handle it better than other times. When I’m not feeling good about myself, it’s no longer a matter of falling and getting up, but of failing and going off. Every time I stick my head above the parapet, she warns me of danger and then comes up with dozens of disaster scenarios, worked out to the smallest detail. If her strategy doesn’t work, she sends dozens of bears on the road and mounts snags on everything. The perfect ingredients for a brooding person like me! Her mission is accomplished when she has managed to discourage me from all sides. To clinch the discouragement, she pulls her clichés of ” forever second” and “just an average person” out of the dust and greedily polishes them and then places them like shiny trophies in a prominent place in my consciousness as shining evidence of my inability. Who in the world really wants my stuff, my work or ideas? She is really very good at what she does and probably much more perfectionist than I am. I wouldn’t be surprised if she sits on the throne of the Land-of-Someday.
Translation comic: Always Critic
– tally:“Does your inner critic bother you a lot?” – shorty: “Not at all, an inner critic is no big deal!“
– tally: “An inner critic can deliver a lot of criticism though!” – shorty: “So can I, my inner critic becomes quite insecure…“
–tally: “Yeah right! So you are the inner critic of your inner critic?” – shorty: “That’s right! I always know better, I don’t need criticism.”
– tally: “I don’t believe any of …” – inner critic (is leaving) : “I quit! I’ve had it, there’s nothing left of my self-esteem!” – shorty: “Bye bye loser!”
