Auteursarchief: Studio Pix+ Prints

INPAK PLEZIER

Ik had een cadeautje voor mijn zus dat moest worden ingepakt. Altijd als zij iets geeft, is het smaakvol ingepakt. Ze doet dat met de nodige zorg en liefde.

Als dank voor de aandacht en liefde die zij aan haar pakjes besteedt, wilde ik haar nu ook eens verrassen met een prachtig ingepakt presentje. Ik ben begonnen met het opzoeken van een ‘saaie’ rol inpakpapier en dekkende acrylstiften. Het ontwerp dat ik wilde tekenen was niet zo moeilijk, omdat ik de hele week al vissen aan het tekenen was. Dit ontwerp sprong er voor mij echt uit en staat bovendien prachtig bij het motief van het inpakpapier.

“Als dank voor de aandacht en liefde die zij aan haar pakjes besteedt, wilde ik haar nu ook eens verrassen met een prachtig ingepakt presentje”

Toen ik het aan haar gaf, werd ze er helemaal blij van. Het enige nadeel dat aan dit mooi ingepakte presentje kleeft is dat zus het nog niet uit wil pakken, omdat ze dat ‘zonde’ vindt…

BLOG

“Nieuwe inzichten, alledaagse struggles, creatieve gedachten ik schrijf er graag over in mijn art journals en op mijn blog“

ONTDEKKEN

Afgelopen week heb ik in etappes geschilderd, wat helaas geen groot succes was. Maar waar één deur sluit, gaat een andere open. De overgebleven restjes verf en inkt gebruikte ik om wat A4-tjes mee te vullen. Algauw ontstonden er vlakken en dikke inktkrabbels die op het eerste gezicht alles behalve interessant waren. Nadat deze waren opgedroogd ben ik er met verfstiften en potlood overheen gegaan. Het geheel was niet meer saai, maar oogde wel erg rommelig. Toen ik met witte en zwarte fineliners de contouren ging accentueren ontstond er onverwacht iets heel moois. Er kwam rust in, waardoor de chaos verdween.

“Toen ik met witte en zwarte fineliners de contouren ging accentueren ontstond er onverwacht iets heel moois”

Dit soort lessen leer je alleen maar door doen. Dagelijks 10 minuutjes van je tijd, om te ontdekken, zorgt ervoor dat je creatieve inzicht groeit. Alle mooie ontdekkingen neem je mee in je toekomstige werk. En de minder gunstige ontdekkingen laat je gewoon voor wat ze zijn.

Zelfs in één werk kunnen er mooie en minder mooie stukken zitten. Ik scheur gerust de minder mooie stukken ervan af, waarna ik de mooie stukken met elkaar verbind. Hierdoor ontstaat een nieuwe kijk op het werk dat uitnodigt om verder mee te experimenteren.

KLEIN WENS GELUK

Vandaag is mijn nichtje jarig en als je een jonge dame van 11 wordt, heb je geen behoefte meer aan kinderachtige cadeautjes. Dan wil je het liefst een envelopje met inhoud!

“Als je een jonge dame van 11 wordt, heb je geen behoefte meer aan kinderachtige cadeautjes“

Van de week was ik even in de winkel om een pakketje op te halen. Toen ik langs de kassa liep viel mijn oog op een rekje met allemaal verschillende handgemaakte sleutelhangers. Bijna alle spulletjes in deze winkel worden gemaakt door mensen met een verstandelijke beperking. Mijn blik bleef hangen bij een schattig klein hondje. Met de verjaardag van mijn nichtje in het achterhoofd en het feit dat ze dol is op kleine hondjes besloot ik het hondje te kopen. De dame die me hielp vroeg of het een cadeautje was. “Ja” zei ik, “maar je hoeft het niet in te pakken!”. Ik bedacht me dat ik thuis zat spulletjes heb om er nog iets leukers van te maken.

Vanmorgen ben ik door mijn bakjes met ‘schatten’ gegaan om te kijken hoe ik het hondje zo leuk mogelijk kan verwerken op een kaart. Ik had nog wat labeltjes en stickers liggen en tot mijn grote geluk paste het inpakpapier perfect bij de print van het hondje. Het inpakpapier heb ik op een blanco, bruin kartonnen A6 kaart geplakt en er vervolgens 2 gaatjes in gemaakt om de sleutelhanger doorheen te steken. Nu nog een transparant zakje en wat centjes erbij, dan is het feest compleet! Ik word er zo blij van als dingen spontaan op hun plek vallen.

“Ik word er zo blij van als dingen spontaan op hun plek vallen”

DUMMY

11 januari deed ik in mijn woonplaats mee met een dummy* expositie. Eigenlijk was ik met mijn dummy de ‘aanstichtster’ hiervan…

Tijdens het openingswoord werd het begrip ‘dummy’ en de functie ervan bondig uitgelegd en toegelicht. Mijn dummy was twee jaar terug de start van een geweldig creatief avontuur. Enkele weken ervoor was ik begonnen met de jaarcursus ‘schilderen met gemengde techniek’ op de kunstacademie. Ik weet nog goed dat we de eerste les begonnen met inkt. Ik vind inkt echt een heerlijk medium om mee te werken! Vanwege mijn perfectionistische inslag ben ik rond de corona pandemie vanuit huis gaan werken met- en op afvalpapiertjes en karton. Deze benadering werkt trouwens nog steeds erg goed voor mij. Het geeft me vrijheid waardoor ik het lef heb om uit mijn hoofd– en aan de gang te gaan.

Het was aanvankelijk geen eenvoudige klus om aan de slag te gaan. Ik was altijd zo krampachtig bezig geweest met het eindresultaat, dat ik geen flauw benul van het proces had. Daarnaast had ik ook geen idee wat ik los van de commerciële trends nog meer mooi zou kunnen vinden. Laat staan dat ik wist wat mijn stijl was. Alles ging in mijn hoofd altijd volgens het boekje. Was delfts blauw in, dan was ik bezig met delfts blauwe dingen ontwerpen. Was vintage in, dan was ik met vintage bezig. Ik voelde me net een schaap dat achteraan in de kudde van commercie liep en domweg volgde. Ik wilde helemaal geen trendy kuddedier zijn! Ik wilde op zoek naar mezelf en op een aantrekkelijke manier gaan ontdekken waar ik voor stond.

“Ik voelde me net een schaap dat achteraan in de kudde van commercie liep en domweg volgde. Ik wilde helemaal geen trendy kuddedier zijn! Ik wilde op zoek naar mezelf en op een aantrekkelijke manier gaan ontdekken waar ik voor stond”

Als ik mijn allereerste dummy bekijk, dan weet ik niet wat ik zie! Ik heb daarin werkelijk alles geprobeerd wat niet bij me past! Poppetjes natekenen, met gekochte stencils werken, alcohol inkt uitproberen, acryl stempelen, een cursus vlekken maken. Iedere keer weer bekroop me dat gevoel… Het gevoel dat anderen mijn werk aan het maken waren. De poppetjes kwamen niet uit mijn hoofd, de stencils waren niet mijn ontwerp, de alcohol inkt was voor mij te hip en stempels gutsen vond ik veel oorspronkelijker dan kant en klaar kopen. De vlekken waren wel authentiek, maar als ik ze opzettelijk maakte waren ze altijd heel raar. Echt, bij mij had elke vlek z’n gebrek.

“Iedere keer weer bekroop me dat gevoel… Het gevoel dat anderen mijn werk aan het maken waren”

Kortom ik heb in die tijd voornamelijk geleerd wat mij niet ligt. Dat bracht aanvankelijk best wat frustratie en teleurstelling met zich mee. Echter nu is mijn ervaring dat het juist heel fijn is om te weten wat ik niet wil. Vanaf het moment dat ik leerde het gedachtegoed van anderen los te laten en vanuit mezelf zonder plan aan de gang te gaan, kwam de doorbraak. Deze dummy ontstond uit niets en kreeg vorm door kladjes, aantekeningen en krabbels over nieuwe dingen die ik op de cursus leerde en mijn eigen gedachteproces. Het werd een steeds mooier stukje werk en ik begon daardoor op een bepaald moment te spelen met het idee om de dummy om te dopen naar het uiteindelijke resultaat.

Halverwege veranderde ik van koers en bleek m’n dummy toch alleen bestemd voor het dummy zijn. Een tijdelijke inspiratiebron voor een ruim 100 pagina’s tellend boek. Mijn boek kwam in mei 2023 vers van de pers en er zijn inmiddels 40 exemplaren van in omloop. En dat is best leuk voor een conceptboekje.

Een dag voor deze expositie, op 10 januari heb ik mijn boek bij een uitgever ingediend om te kijken of zij mogelijkheden zien om het uit te geven. Of het gaat lukken weet ik nog niet, maar één ding weet ik wel: Als ik nog steeds in mijn hoofd had gezeten waren noch de dummy, noch het boek, noch de expositie er geweest en had ik nog steeds een groot deel van mijzelf niet ontdekt.

* Een dummy (art journal) is een schrift/boekje waarin concepten en ideeën geschetst en opgeschreven worden. Voor de ene kunstenaar is het een hulpmiddel en voor de andere een doel op zich.

WILSKRACHT

In februari heb ik m’n nieuwsbrief lezers een dosis Willpower gegeven in de vorm van een printbaar lucifersdoosje. Het idee zat al maanden in mijn hoofd. Ik wilde het wel uitwerken, maar het kwam er gewoon niet van. Er was niet voldoende wilskracht in mij aanwezig om spontaan een wilskracht doosje te maken. Door er een belofte van te maken aan m’n nieuwsbrief lezers, had ik uiteindelijk wel de motivatie om het te doen.

Een stok achter de deur kan dus in bepaalde situaties helpen. Maar er zijn ook heel wat situaties te noemen waarin de motiverende kracht van Wil het laat afweten. Zo probeer ik al 15 jaar op deze kracht mijn ideale gewicht te bereiken met helaas het tegenovergestelde resultaat. Op het moment dat de stok achter de deur verdwenen is of niet meer werkt, blijkt wilskracht een onbetrouwbare bron te zijn.

Ik stel me bij wilskracht altijd een soort superheld bij voor, die je te hulp schiet op het moment dat hem nodig hebt. Het leuke aan het woord wilskracht is, dat het zich uitstekend leent om te veranderen in de superheldenterm: Wils kracht ofwel de kracht van Wil.

Helaas is de Wil die ik ken meer een duveltje uit een doosje dan een held, hij doet niets of je drijft je tot het uiterste. Onthoud één ding heel goed als het om deze anti-held gaat: Jij bent niet zwak, Wil is gewoon een rotzak! Je hebt Wils magische kracht helemaal niet nodig. Bekijk het vanuit een ander perspectief. Maak elke dag – trouw – kleine, laagdrempelige stapjes en wees vooral mild voor jezelf. Daar kom je een stuk verder mee dan met Wils kracht!

“Onthoud één ding heel goed als het om deze anti-held gaat: Jij bent niet zwak, Wil is gewoon een rotzak!”

UITSTELGEDRAG

Tijdens het schrijven van mijn boek kwam ik erachter dat mijn uitstelgedrag niet ontstaat door één factor, maar een combinatie is van verschillende factoren samen. Perfectionisme en het hardnekkig vasthouden aan dromen die nooit uitkomen (roze wolken) zijn beide perfecte ingrediënten voor uitstelgedrag.

Ik heb voor morgen de beste plannen, schema’s en ideeën op de plank liggen, maar weet voorbaat al dat ik die plank mis ga slaan. Morgen is veilig, morgen is later, morgen is niet nu. Morgen kan geen kwaad. Morgen heb ik geen invloed op, morgen is morgen en dan zien we wel weer… Mijn morgen is een sprookje, een fata morgana. Een luchtspiegeling vol roze wolken. Het luchtkasteel van madam Inner Criticus, ver buiten het bereik van de realiteit. Afgebakend van de route naar succes en de route van doorzetten. Mijn morgen is een loze belofte vermomd in een heerlijke, dikmakende, roze, zoete, kleffe suikerspin.

“Mijn morgen is een loze belofte vermomd in een heerlijke, dikmakende, roze, zoete, kleffe suikerspin”

Okay, in het lyrisch essay van de vorige paragraaf zijn het voornamelijk de plannen en voornemens die blijven kleven aan de suikerspin. In m’n vorige blogpost heb ik hier al uitgebreid over geschreven. Maar hoe zit het nu met de gewone dagelijkse taken die worden uitgesteld? In feite zijn het allemaal kleine dingen waarbij nou niet echt het toekomstbeeld op het spel staat. Gedoe is hier het sleutelwoord! Ik merk dat als ik iets uitvoer dat me geen moeite kost, ik het zonder nadenken doe. Kost iets me energie, omdat er gedoe bij komt kijken, dan slaan mijn hersenen geheid op de vlucht. Zo zit ik bij administratief werk steevast op het internet en stel ik zaken die ik moet uitzoeken almaar uit. Ik ben daarom ook supertrots op mezelf als ik mijn wekelijkse lijstje met lastige dingen heb afgerond. Er komt alleen nooit een einde aan, want lastige dingen horen nou eenmaal ook bij het leven.

HET LAND-VAN-OOIT

In mijn voorgaande blogpost WEL HEB IK OOIT! vertelde ik over m’n inner criticus en zei ik dat het me niet zou verbazen als ze op de troon van het Land-van-Ooit zit.

Misschien vraag je je nu wel af wat het Land-van-Ooit eigenlijk is. Begin vorig jaar heb ik een boek geschreven over verschillende uitdagingen die ik regelmatig tegenkom. En één van mijn vele uitdagingen heeft te maken met het Land-van-Ooit . Ik quote mezelf even: “…als ooit nu wordt en nu valt tegen…” dan valt er – naast mijn geleverde inspanning – nogal wat te verliezen. Het land van ooit vertegenwoordigt mijn (bijna) onbereikbare dromen die ik najaag. Mijn tactiek? Uitstelgedrag! Werkt altijd! Het resultaat? bergen dromen en bakken frustratie! Echt, om moe van te worden…

Om mijn ervaring hiermee te illustreren heb de onderstaande strip uit mijn boek gepakt. De roze wolken vertegenwoordigen m’n dromen. Je mag ze zien als een roze, rustgevende, hemelse roes waarmee ik m’n brein masseer, kalmeer en reguleer. Iedere dag geef ik mezelf weer oogluikend toestemming om nog heel even te blijven dromen. Elke lege, onbehagelijke ruimte prop ik vol met roze wolken. Het is alsof ik met een virtual reality bril op in een kerker loop. De omgeving zit er prachtig uit, maar er knaagt hier en daar wel wat aan m’n tenen… Over ratten gesproken, het is een rat race! Een slang van zinloze gedachten die (ver)leidt tot… nul resultaat. Roze wolken maskeren m’n angst voor mislukking en saboteren vooruitgang.

“Het is alsof ik met een virtual reality bril op in een kerker loop. De omgeving ziet er prachtig uit, maar er knaagt hier en daar wel wat aan m’n tenen…”

Ooit is niets, ooit is leeg, ooit is een rat race, ooit is nooit. Ooit is een nare gewoonte, een verslaving, een gezwel dat klein begint maar uiteindelijk groeit tot iets dat sterker en groter is dan wat ik aankan. Het rooft energie. Ooit is een luchtkasteel in het Land-van-Ooit. En nu mag jij me vertellen wie er volgens jou in dat luchtkasteel op de troon van het Land-van-Ooit zit…

Pas op! Want achter elke roze wolk schuilt een donderbui. Als je opruimt kom je ook puin tegen en puin ruimen kan een pittige klus zijn. Dromen die niet haalbaar zijn kunnen in duigen vallen. Gelukkig zijn donderbuien meestal heftig, maar wel van korte duur. Toegeven dat niet alles lukt of kan, kan een traantje geven. Maar lucht uiteindelijk altijd op.

VAN COWARD NAAR COW-ART

De woordspeling in de titel bevat precies de twee woorden die m’n ontwikkeling op kunstschildersgebied weergeven. Lafaard en koeien kunst. Ik roep al jaren dat ik niet echt uit de verf kom. Nee, ik ben zeker geen held als het op schilderen aankomt. Klassieke schilder- en tekenlessen houd ik meestal maar kort vol, omdat ik bang ben om te falen. Enkele jaren geleden was mijn faalangst nog veel erger, het verlamde me zelfs. Ik maakte bijna niets uit angst het te verpesten.

Uiteindelijk heeft mijn conclusie – dat ik meer te verliezen heb als ik niets doe – me over de streep getrokken om te gaan beginnen met een art journal. Daarin ontdekte ik wat ik leuk vond om te doen. Door de kleine successen in mijn art journal kreeg ik meer vertrouwen in het proces. Ik zeg bewust proces in plaats van eindresultaat…

“Uiteindelijk heeft mijn conclusie – dat ik veel meer te verliezen heb als ik niets doe – me over de streep getrokken om te gaan beginnen met een art journal“

Door elke keer weer opnieuw het proces in te gaan en daar bewust mee bezig te zijn, groeide mijn zelfvertrouwen en durfde ik het aan om de stap te nemen naar groter abstract, niet figuratief werk. Uiteindelijk heb ik me zelfs aangemeld voor een jaarcursus op de kunstacademie waar ik – om toegelaten te worden – mijn werk moest laten zien. Nu, anderhalf jaar later, maak ik een nieuwe stap (erbij). Ik waag me opnieuw aan figuratief schilderwerk maar dit keer schilder ik herten en koeien in mijn eigen stijl en geheel angstvrij!