In mijn voorgaande blogpost WEL HEB IK OOIT! vertelde ik over m’n inner criticus en zei ik dat het me niet zou verbazen als ze op de troon van het Land-van-Ooit zit.

Misschien vraag je je nu wel af wat het Land-van-Ooit eigenlijk is. Begin vorig jaar heb ik een boek geschreven over verschillende uitdagingen die ik regelmatig tegenkom. En één van mijn vele uitdagingen heeft te maken met het Land-van-Ooit . Ik quote mezelf even: “…als ooit nu wordt en nu valt tegen…” dan valt er – naast mijn geleverde inspanning – nogal wat te verliezen. Het land van ooit vertegenwoordigt mijn (bijna) onbereikbare dromen die ik najaag. Mijn tactiek? Uitstelgedrag! Werkt altijd! Het resultaat? bergen dromen en bakken frustratie! Echt, om moe van te worden…

Om mijn ervaring hiermee te illustreren heb de onderstaande strip uit mijn boek gepakt. De roze wolken vertegenwoordigen m’n dromen. Je mag ze zien als een roze, rustgevende, hemelse roes waarmee ik m’n brein masseer, kalmeer en reguleer. Iedere dag geef ik mezelf weer oogluikend toestemming om nog heel even te blijven dromen. Elke lege, onbehagelijke ruimte prop ik vol met roze wolken. Het is alsof ik met een virtual reality bril op in een kerker loop. De omgeving zit er prachtig uit, maar er knaagt hier en daar wel wat aan m’n tenen… Over ratten gesproken, het is een rat race! Een slang van zinloze gedachten die (ver)leidt tot… nul resultaat. Roze wolken maskeren m’n angst voor mislukking en saboteren vooruitgang.

“Het is alsof ik met een virtual reality bril op in een kerker loop. De omgeving ziet er prachtig uit, maar er knaagt hier en daar wel wat aan m’n tenen…”

Ooit is niets, ooit is leeg, ooit is een rat race, ooit is nooit. Ooit is een nare gewoonte, een verslaving, een gezwel dat klein begint maar uiteindelijk groeit tot iets dat sterker en groter is dan wat ik aankan. Het rooft energie. Ooit is een luchtkasteel in het Land-van-Ooit. En nu mag jij me vertellen wie er volgens jou in dat luchtkasteel op de troon van het Land-van-Ooit zit…

Pas op! Want achter elke roze wolk schuilt een donderbui. Als je opruimt kom je ook puin tegen en puin ruimen kan een pittige klus zijn. Dromen die niet haalbaar zijn kunnen in duigen vallen. Gelukkig zijn donderbuien meestal heftig, maar wel van korte duur. Toegeven dat niet alles lukt of kan, kan een traantje geven. Maar lucht uiteindelijk altijd op.

In my previous blog post WELL HAVE I EVER! talked about my inner critic and said I wouldn’t be surprised if she sits on the throne of the Land-of-Someday.

You may now be wondering what the Land-of-Someday actually is. At the start of last year, I wrote a book about various challenges I face on a regular basis. And one of my many challenges has to do with the Land-of-One . Let me quote myself for a moment: “…if someday becomes now and now disappoints…” then – in addition to my efforts made – there is quite a lot to lose. The Land-of-Someday represents my (almost) unattainable dreams that I pursue. My tactic? Procrastination! Always works! The result? mountains of dreams and buckets of frustration! To be honest, it’s pretty exhausting….

To illustrate my experience with this, I picked the comic below from my book. The pink clouds represent my dreams. You may think of them as a pink, soothing, heavenly bliss with which I massage, calm and regulate my brain. Every day I allow myself to keep dreaming just a little longer. Every empty, uncomfortable space I stuff with pink clouds. It is like walking into a dungeon with virtual reality glasses on. The scenery is beautiful, but something is gnawing at my toes here and there…. Speaking of rats, it’s a rat race! A snake of pointless thoughts that lead me into the temptation of… zero result. Pink clouds mask my fear of failure and sabotage any progress.

“It is like walking into a dungeon with virtual reality glasses on. The scenery is beautiful, but something is gnawing at my toes here and there…”

Someday is nothing, someday is empty, someday is a rat race, someday is never. Someday is a nasty habit, an addiction, a tumor that starts small but eventually grows into something stronger and bigger than what I can handle. It robs energy. Ever is a castle in the air in the Land of Ever. And now you tell me who you think is in that castle on the throne of the Land-of-One….

Be careful! Because behind every pink cloud lurks a thunderstorm. When you clean up, you also encounter mess, and cleaning up messes can be a tough job. Dreams that are unattainable may fall apart. Fortunately, thunderstorms are usually intense, but short-lived. Admitting that not everything can or cannot be done may bring tears. But in the end, it always relieves.

Translation comic: Pink cloud thunderstorm

– tally angels in de sky: are happy, free and relaxed
– shorty on the ground:hates the thunderstorm

Welcome to the Land-of-Someday,
where nothing ever changes, ever!
The land where nothing is finished in any way,
welcome to the land of never!

(Behind every pink cloud lurks a thunderstorm…)

Voor het gemak personifieer ik de innerlijke criticus in een vrouwelijke vorm. De innerlijke criticus wie kent haar niet? Berucht en gevreesd met name onder creatieve lieden. Helaas ken ik haar maar al te goed en geeft ze mij aandacht in overvloed. In mijn leven heeft deze madame het iets te veel en te vaak voor het zeggen. Ze vertelt me vooral wat ik niet moet doen, wijst me steevast op alles wat fout gaat of fout kan gaan en corrigeert me de hele dag door. Daarnaast trekt ze alles wat ik aan het doen ben in twijfel en probeert me met rede ervan af te halen. volgens haar moet ik maar gewoon blijven wie ik ben. Grote plannen worden op voorhand ontmanteld en weggezet als onzin of te veel gedoe. Fatsoen heeft ze niet, ze kakelt bij alles wat ik doe er lustig op los. Als ik iets gemaakt heb waar ik trots op ben, wordt het binnen no time door haar gedegradeerd van “wauw” naar “au”. De ene keer kan ik er beter mee omgaan dan de andere keer. Vooral als ik niet lekker in mijn vel zit. Dan is het geen zaak meer van vallen en opstaan, maar van falen en afgaan. Iedere keer als ik m’n hoofd boven het verrekte maaiveld uitsteek, waarschuwt ze me voor gevaar en komt vervolgens met tig rampscenario’s aanzetten, uitgewerkt tot in het kleinste detail. Werkt haar strategie niet, dan stuurt ze tientallen beren op de weg en monteert ze overal haken en ogen aan. De perfecte zoethouders voor een piekeraar als ik! Haar missie is geslaagd als ze me van alle kanten heeft weten te ontmoedigen. Om de ontmoediging te beklinken haalt ze haar clichés van “eeuwige tweede” en “gewoon een middenmoter” uit het stof en poetst ze gretig op om ze vervolgens als glimmende trofeeën op een prominente plek in mijn bewustzijn te zetten als schitterend bewijs van mijn onvermogen. Wie zit er nou op mijn spullen, mijn werk of ideeën te wachten? Ze is echt heel goed in wat ze doet en waarschijnlijk nog veel perfectionistischer dan ik ben. Het zou me niet verbazen als zij op de troon van het Land-van-Ooit zit.

For convenience, I personify the inner critic in a female form. The inner critic who does not know her? Notorious and feared especially among creative people. Unfortunately, I know her all too well and she gives me attention in abundance. In my life, this madame is in charge a little too much and too often. She mostly tells me what not to do, consistently points out everything that goes wrong or can go wrong, and corrects me throughout the day. In addition, she questions everything I am doing and tries to talk me out of it with reason. according to her, I should just stay who I am. Big plans getting dismantled in advance and put away as nonsense or too much hassle. She has no decency, she babbles on and on about everything I do. If I have made something I am proud of, she downgrades it from “wow” to “ouch” in no time. Sometimes I can handle it better than other times. When I’m not feeling good about myself, it’s no longer a matter of falling and getting up, but of failing and going off. Every time I stick my head above the parapet, she warns me of danger and then comes up with dozens of disaster scenarios, worked out to the smallest detail. If her strategy doesn’t work, she sends dozens of bears on the road and mounts snags on everything. The perfect ingredients for a brooding person like me! Her mission is accomplished when she has managed to discourage me from all sides. To clinch the discouragement, she pulls her clichés of ” forever second” and “just an average person” out of the dust and greedily polishes them and then places them like shiny trophies in a prominent place in my consciousness as shining evidence of my inability. Who in the world really wants my stuff, my work or ideas? She is really very good at what she does and probably much more perfectionist than I am. I wouldn’t be surprised if she sits on the throne of the Land-of-Someday.

Translation comic: Always Critic

– tally: “Does your inner critic bother you a lot?”
– shorty: “Not at all, an inner critic is no big deal!“

– tally: “An inner critic can deliver a lot of criticism though!”
– shorty: “So can I, my inner critic becomes quite insecure…“

– tally: “Yeah right! So you are the inner critic of your inner critic?”
– shorty: “That’s right! I always know better, I don’t need criticism.”

– tally: “I don’t believe any of …”
– inner critic (is leaving) : “I quit! I’ve had it, there’s nothing left of my self-esteem!”
– shorty: “Bye bye loser!”